UGANDYJSKA KARTA W HISTORII POLSKI
12 listopada 1942 roku przybyło do Koja około 3 tys. Polaków. Ponad połowa pochodziła z województw północno-wschodnich II Rzeczpospolitej Polskiej.
Blisko 18 000 polskich uchodźców, którzy wydostali się z ZSRR w latach 1942-43 dotarło do Afryki. Docierając na brytyjskich statkach do portów w Kenii, Tanganice i Mozambiku, uchodźcy byli kierowani do brytyjskich kolonii w Ugandzie, Kenii i Tanganice, a także do Afryki Południowej (obecnie RPA) oraz Północnej i Południowej Rodezji .
Jednym z największych osiedli były dwie miejscowości na terenie dzisiejszej Ugandy – Masindi i Koja nad jeziorem Wiktorii. Przybysze, głównie ludzie młodzi – kobiety i dzieci budowali tu od nowa swoje życie. W każdym z osiedli zostały utworzone polskie szkoły, kościoły, szpitale, świetlice i spółdzielnie.
Po zakończeniu wojny niemal wszyscy wyjechali do Polski, Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednoczonych, bądź Australii. Jako jedyny ślad ich obecności pozostał cmentarz, który po zniszczeniu został odbudowany dzięki staraniom dr. Huberta Chudzio i studentów z Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie we współpracy z salezjaninem ks. Janem Marciniakiem oraz wsparciu finansowemu ludzi, których wojenna zawierucha zaprowadziła niegdyś do Koja.
Kolejną inicjatywą jest budowa Ośrodka Zdrowia im. Polskich Sybiraków, który stanowi żywy pomnik Polaków i wyraz wdzięczności Ugandyjskiej Ziemi za ocalenie kilku tysięcy Polaków po przejściu syberyjskiego dramatu.
Bądź na bieżąco!
