TANZANIA: Plany i marzenia na wyciągnięcie ręki
Tegoroczny projekt finansowany z programu Polska Pomoc, który realizujemy w Tanzanii obejmuje wsparcie dwóch warsztatów w salezjańskiej szkole technicznej – mechanicznego i hydraulicznego. Ich uczniowie pochodzą z ubogich rodzin. Większość nie dołączyła do DBYTC zaraz po zakończeniu edukacji w szkole podstawowej, musieli bowiem już w wieku 14-15 lat pomagać rodzicom w utrzymaniu rodziny. Dopiero po jakimś czasie, wiedzeni wizją zdobycia wykształcenia zawodowego i lepszej przyszłości, zdecydowali się na kontynuację edukacji.
Każdy z uczniów szkoły to osobna historia, często naznaczona cierpieniem i ciężką pracą. Jednak mimo trudów codzienności, nikt nie traci nadziei na lepsze jutro. Salezjańska szkoła daje im możliwość rozwoju i szanse na bycie niezależnym finansowo w przyszłości. Poznajcie dziś naszych uczniów. Oddajemy im głos, niech sami podzielą się swoim doświadczeniem.
PRZYSZLI MECHANICY
Said (21 lat) i Petro (23 lata) pochodzą z ubogich, wielodzietnych rodzin. Uczą się w szkole salezjańskiej w Irindze od 3 lat. Obydwoje zdobywają wiedzę w dziale mechanicznym. Obydwoje mają wiele marzeń i planów. Obydwoje mimo licznych przeciwności nie poddają się w walce o lepsze jutro. Wiedzą, że nauka w DBYTC otwiera przed nimi wiele możliwości. Ich optymizm i radość ducha zarażają, wystarczy chwilę z nimi porozmawiać. Jak mówi Said: „Bardzo doceniam naszych nauczycieli i wiedzę, którą nam przekazują. Ciągle zdobywam nowe umiejętności, takie jak obsługa maszyny diagnostycznej, czy naprawa silnika. Wierzę, że dzięki zdobytej wiedzy, uda mi się osiągnąć sukces w życiu.” Po chwili Petro dodaje też coś od siebie: „Jestem jednym z najlepszych uczniów szkoły. Dzięki edukacji, którą zdobywam, w przyszłości będzie mi łatwiej znaleźć zatrudnienie i zdobywać środki na swoje utrzymanie.”
Z WIZYTĄ W DZIALE HYDRAULICZNYM
Przenosimy się teraz do działu hydraulicznego, który póki co znajduje się w małym pomieszczeniu na terenie warsztatu mechanicznego. Uczą się tu Ester (23 lata) i William (22 lata). Dziewczyna po ukończeniu szkoły podstawowej została zaangażowana w prace domowe, by pomóc rodzicom w utrzymaniu domu. Naukę w DBYTC rozpoczęła dopiero kilka lat później. Jak sama mówi: „Fascynują mnie nowe technologie, o których mogę się uczyć na zajęciach. Widzę wiele możliwości zatrudnienia po ukończeniu kursu. Marzę też o tym, by w przyszłości otworzyć własną działalność. Dziękuję darczyńcom w Polski za to, że budują nowe pomieszczenie dla naszego warsztatu i wyposażają go w nowe sprzęty, to obrazuje ich troskę o naszą edukację.” Podobną historią dzieli się William, który przed rozpoczęciem nauki w szkole technicznej musiał pomagać rodzicom na roli, a także pracować z tatą w jego warsztacie stolarskim. Chłopak ma konkretne plany: „Rozpoczynając dalszą edukację, postanowiłem wybraćkierunek hydrauliczny, ponieważ nasze społeczeństwo rozwija się w tym kierunku i widzę spore szanse na zatrudnienie w przyszłości. W salezjańskiej szkole lubię to, że mamy dużo zajęć praktycznych. W przyszłości chcę być profesjonalnym i dobrze znanym hydraulikiem.”
Przytoczone historie uczniów z DBYTC w Irindze dają duże nadzieje na przyszłość. Głęboko wierzymy, że ci młodzi ludzie zdołają spełnić swoje marzenia i plany. Cieszymy się, że możemy być częścią zmiany w ich życiu. Zmiany na lepsze.
Projekt współfinansowany z budżetu państwa w ramach polskiej współpracy rozwojowej Ministerstwo Spraw Zagranicznych.
Bądź na bieżąco!
